Bir Yanılgının Anatomisi

Adam yanıldı, adam yangındı.
Kar hara döndü, kadını yaktı.
Kadın âh'tı, adam yanıldı.
Şimdi kadın bir kez daha yaşlanıyor.
Şimdi kadın bir kez daha o diye tutturuyor.
Ve adam gözkapaklarında unutuyor,
Canımsın deyip kanında boğduğu aşkı.
Kadın gözyaşlarından doğuyor,
Küle basılmış yüreğiyle nârâlar atıyor.
Adamın susuşları kadını yakıyor.
Yangın yangın dudakları adamın,
Kadının izlerinden geçiyor.
Yara bere içinde kadının dizleri,
Yine de koşmayı seçiyor.
Durmak tüketmektir çünkü aşkı.
Durmak yürek vurgunu.
Teni geçen aşkın her soluğu,
Kadının cennete yolu.
Adam suskun, gece sustu.
Çöl uyudu, aşk duruldu.
Aşktan öteye geçen bir düş'tü kadın,
Düştüğü gibi adamın gözlerinden.
Ah adamın gözleri!
Uçurumdan düşmek gibi.
Duyabilmek için paslı tenekede sevda sözlerini,
Atıyor uçurumdan aşağıya kadın yüreğini.
O yürek ki avuçlarında pare pare,
Her parenin kaderinde aşka köz olmak töre.
Varmak için uçurumdan öteye,
Kadının kan izlerinden bir iskele.
İskelede adamın gözleri,
Gözler ki kadının kaderi.
Kaderde külden bir hece,
Dönmüyor geceler güne.
Dönmüyor kadının yitik rüyası,
Ve dönmeyen her şey gibi
Kalıyor kalbinde kan damlası.
Bir damlada can veriyor adamın hatırası.